Bir gazetede şöyle bir ilan çıktı

satılık ihtiyar çifti evlerine götürmek amacıyla iletişime geçip, verdiği adrese gittiler…

Geldikleri adreste büyük bir konak vardı.

İlan için geldikleri yerde kendilerini, iyi görünen…Çift: “Anne ve babanı almaya geldik.” “İstenilen miktarı esasen bankaya yatırdık.” dedi genç adam.

Genç çifti karşılayan ihtiyar adam:

“Hoş geldiniz, bana bu ihtiyarlara namacıyla bu kadar çok para verdiğinizi açıklayabilir misiniz?”, “Size yalnızca iş, der, mesele ve bakım dertleri olacak, bunu bildiğiniz durumda namacıyla buradasınız?” diye sordu.

Genç çift:…

– Çünkü biz her ikimiz de ailemizden erken ayrıldık, genç yaşta onlar olmadan yaşama devam ettik ve onları çok özledik. İki ufak çocuğumuz var ve onların büyükanne ve büyükbaba kucağına oturmasını, kucağına oturup hikayeler dinlemesini, onlarla uyumasını ve oynamasını istiyoruz. Onları yetişkinlere saygı duyacak şekilde yetiştirmek istiyoruz…” dediler.

Yaşlı adam evdeki karısına adıyla seslendi, bayanın elinde baston vardı ama kolaylıkla hareket ediyor ve iyi niyetli hoş bir tebessümü belli olacak şekilde gülümsüyordu.

Yaşlı adam ve bayan gülümsedi! ve dedi ki :

– “Tamam, sizinle geleceğiz, bu ilandaki ebeveynler biziz!” dediler.

Genç çift şaşırmış bir şekilde.

– Ama nasıl oluyor da ilanda onları satanların, muhtaç, düşkün durumlarının da kötü olduğunu söylüyordu? dediler.

Yaşlı çift birbirine bakıp gülümsediler. Kadın merakla ve şaşkınlık içersindeki çifte şu açıklamayı yaptı.

– Şimdi söyleyeceğim. “Sevgi ve anlayış içersinde yaşadık, çalıştık, para kazandık, bu köşkü yaptık ama kader bize çocuk vermedi. Tüm sahip olduklarımızı, birtakım iyi insanlara bağışlamaya karar verdik ama onları nasıl bulacağımızı bilmiyorduk ve bu ilan fikrini bulduk. Şimdi biz ve paramızın aslında emin ellerde olacağı amacıyla mutluyuz.” dedi gülümsemeye devam ederek.

“Sevgi ve nezaket katiyen boşuna değildir, zira onları alan ve veren amacıyla de değerini arttırır.”

Yazar: Barbara de Angelis

Çeviri, Özet ve Derleme: Mehmet Ural