Her zaman tezgahın altında

Her zaman tezgahın yanında duran sandalyeyi aldı ve aslan parçası gelene kadar oturmamı söyledi. Kadın, “Teşekkür ederim oğlum” dedi ve oturdu. Adam eczaneye girdiğinde “Bu ilaç sende var mı?” diye sordu. Eczacı evet dedi ve aynı şişedeki ilacı raftan alıp ona uzattı. Adam bu sefer acele etmedi çünkü teyzesini karşı kaldırımda balıkçı sandalyesinde otururken görünce rahatladı. Kendi kendine şöyle dedi: “Ey ülkemin insanları.”

İlacı teyzesine verdi ve bu sefer başka ne olduğunu sormadan elini cebine attı, elindeki tüm parayı ona verdi, yaşlı kadını öptü, minibüse bindirip evine götürdü. Adama, “Oğlum, Allah ondan razı olsun” diye dua etti. Ve ağladı. Gözyaşları yanaklarından süzülüyor ve eski pelerininin omuzlarına düşüyordu. Ama o mutluydu. Adam minibüse doğru ilerlemek üzereyken durdu ve balıkçıyla göz teması kurdu. Bu olaylar yaşanırken balığın parasını vermeyi unutan kendisi de tüm parasını yaşlı kadına verdi. Balıkçı gülümsedi. Konuşmaya gerek yoktu, durum belliydi ve konuşmadan anlaşmışlardı. Adama gülümsedi ve iyi akşamlar dileyerek minibüse doğru yürüdü, birkaç adım daha attı ve tekrar durdu.
Minibüse binecek ya da eve ekmek alacak parası yoktu cebinde. Bunu düşündüğümde, 30 dakikadan kısa bir yürüyüş mesafesinde olduğu için minnettar oldum. Hafifçe yağmur yağmaya başladı. Sessiz adımları giderek daha da hızlandı. Köşedeki bir telefon kulübesinin önünde durdu. Cüzdanından çok az kontörlü bir telefon kartı çıkardı, anahtarı çevirdi ve kızı karşısına çıkıp merakla sordu. Adam “Şimdi baba neredesin?” dedi. “Bebeğim ben gidiyorum, annene bu akşam balık yiyeceğimizi söyle baba, lütfen çabuk gel.” Adam eve gitti ve yağmur şiddetlendi. Balık torbasını sımsıkı tutarak rüzgarda uçuşan ceketimin yakasından tek elimle tutup yürümeye devam ettim. Durdu, başını tekrar gökyüzüne kaldırdı ve şöyle dedi: “Aman Tanrım, teşekkür ederim.” “Lütfen bana her zaman bu gücü ver” diye dua ederken duygusallaşır ve bunalır, yanaklarından aşağı akan gözyaşları sokaktan aşağı akan yağmura karışır.